Το φετινό πρωτάθλημα μετά το -πιο προβλέψιμο και από διείσδυση μετά από πεολειχία σε πορνό- κλατάρισμα της τρίτη χρονιά τρίτης Πανάθας, ανέδειξε στις τελευταίες αγωνιστικές του το μέχρι τότε κρυμμένο αληθινό του πρόσωπο.
Το φετινό πρωτάθλημα ήταν τελικά -όπως είχε διαφανεί πριν ξεκινήσει για να ξεχαστεί στη συνέχεια- η συγκλονιστική μονομαχία δύο τεράστιων εγώ.
Το απύθμενο εγώ του Σωκράτη Κόκκαλη συγκρούστηκε πέρσι με το απύθμενο εγώ του Ριβάλντο.
Ένα χρόνο μετά παραδόξως και τα δυο εγώ θριάμβευσαν στον τομέα της αρμοδιότητάς τους: ο Ριβάλντο πήρε το πρωτάθλημα μέσα στα γήπεδα και ο Κόκκαλης πήρε το πρωτάθλημα έξω από αυτά. Οι δύο αυτοί θρίαμβοι όμως αλληλοεξουδετερώνονται σε μεγάλο βαθμό: ο μεν Ριβάλντο δεν θα σηκώσει κούπα, την κούπα θα σηκώσει ο Κόκκαλης ξανά, ο δε Κόκκαλης θα συνοδεύεται πάντα από το στίγμα του πρωταθλήματος «στα χαρτιά» και τα τέσσερα σηκωμένα δάκτυλα του Ρίμπο με το σετάκι των τι σερτ του Ιησού σε ρόλο νικητή, εκδικητή, εκπληρωτή υποσχέσεων και κοκκαλοφάγου.
Οι χθεσινές δηλώσεις Ριβάλντο, τόσο ως περιεχόμενο όσο και ως τρόπος με τον οποίο τις κάνει, μάς δείχνουν την τρόπο τινά σκοτεινή πλευρά του κάθε μεγάλου πρωταθλητή: για να φτάσεις στην καριέρα σου να γίνεις ένας από τους μεγαλύτερους ποδοσφαιριστές όλων των εποχών δεν αρκεί το απέραντο ταλέντο σου. Το ταλέντο σου πρέπει να συνοδεύεται από ανάλογο θυμό· από ανάλογη αχόρταγη φιλοδοξία να νικήσεις, να επικρατήσεις, να αποδείξεις. Άκουσα στο ραδιόφωνο ότι ο Πελέ έκανε δηλώσεις όπου λέει ότι αφού αφαιρούνται αναδρομικά μετάλλια από αθλητές που πιάστηκαν ντοπαρισμένοι, το ίδιο πρέπει να γίνει και με τον Μαραντόνα. Ίσως σημαντικό ποσοστό του μεγαλείου κάθε αθλητικού θρύλου να απαρτίζεται από μικρότητα. Τον Πελέ τον τρώει το ενδεχόμενο να αποφανθεί η ιστορία υπέρ του Μαραντόνα: ουκ έα με καθεύδειν το του Μαραντόνα τρόπαιον. Δεκαετίες μετά το τέλος της καριέρας του εξακολουθεί να μάχεται για αυτό που τον αφορά, για την πρωτοκαθεδρία. Πατώντας πέρσι τον Ριβάλντο στο εγώ του ο Κόκκαλης του παρέτεινε την ποδοσφαιρική ζωή προσφέροντάς του μια ζωογόνα μανία να του αποδείξει ότι δεν ξόφλησε, ότι έπρεπε τουλάχιστον να τον σεβαστεί και να μην του φερθεί σαν σκουπίδι, ότι εκείνος δεν είναι ένας παίκτης σαν τους άλλους. Σαν κανένα άλλο.
Μπορεί να πει κανείς ότι το ακόρεστο συστατικό της ψυχοσύνθεσης ενός μεγάλου πρωταθλητή είναι φτυστό με το ακόρεστο συστατικό της ψυχοσύνθεσης ενός μεγάλου καπιταλιστή: τον πρωταθλητή και τον καπιταλιστή τους κινεί η ίδια ανάγκη για διαρκή μεγέθυνση και για εξόντωση του ανταγωνισμού. Όσοι κατηγορούν το ποδόσφαιρο και τον αθλητισμό γενικότερα, ας σκεφτούν απλά το εξής: ο Σωκράτης Κόκκαλης έχει κατηγορηθεί κατά καιρούς σχεδόν για τα πάντα σε σχέση με τις επιχειρήσεις του. Μερικές από αυτές τις κατηγορίες έγιναν και ποινικές διώξεις, άλλο που δεν κατέληξαν πουθενά. Όλες αυτές οι κατηγορίες είτε πήραν νομική μορφή είτε όχι έχουν να κάνουν με παρανομίες. Τον κατηγορούν ότι δεν έπαιξε τίμια. Εδώ και λίγους μήνες ο Σωκράτης Κόκκαλης κράζεται όχι για κάποια φερόμενή του παρανομία, αλλά επειδή άσκησε ένα νόμιμο δικαίωμά του. Κράζεται γιατί είτε μας αρέσει είτε όχι η στάθμη ηθικής του ποδοσφαίρου είναι ανώτερη από τη στάθμη ηθικής της κοινωνίας και των επιχειρήσεων. Κράζεται γιατί αυτό που μπορούμε να ανεχθούμε στις επιχειρήσεις, στο ποδόσφαιρο δεν θέλουμε να το βλέπουμε. Γιατί το ποδόσφαιρο παραμένει παιχνίδι και στα παιχνίδια θέλουμε να υπάρχει ένα μίνιμουμ αξιοκρατίας.
Τον Κόκκαλη προδήλως δεν τον νοιάζει τίποτα, δεν τον νοιάζει καν η τήρηση των προσχημάτων. Αν πριν τρία χρόνια είχε ετοιμάσει περίπου επανάσταση για να μην του αφαιρεθούν βαθμοί εκτός γηπέδου, αν πριν τρία χρόνια ούρλιαζε ότι τα παιχνίδια κερδίζονται στα γήπεδα, τον παραμικρό ενδοιασμό δεν είχε φέτος να αλλάξει τροπάρι και να μιλάει για τη νομιμότητα και τους κανονισμούς που πρέπει να τηρούνται. Όσο υπήρχε η παράγκα το αντεπιχείρημα ήταν ότι ο Ολυμπιακός κέρδιζε στα γήπεδα και ότι η παράγκα ήταν δικαιολογία, όταν υπήρξε η Ριζούπολη το αντεπιχείρημα ήταν ότι ο Ολυμπιακός κέρδισε στο γήπεδο, τώρα που ο Ολυμπιακός δεν κέρδισε στο γήπεδο θα βρούμε άλλο αντεπιχείρημα για τη νομιμότητα και τους κανονισμούς. Ή και κανένα αντεπιχείρημα: η λατρεία της νίκης και της επικράτησης με κάθε μέσο και με κάθε τίμημα. Η λατρεία της νίκης και της επικράτησης εις βάρος της υγείας της ίδιας μου της ομάδας. Εγώ θα παίρνω τα πρωταθλήματα. Εγώ. Όχι ο Μπάγιεβιτς, όχι ο Λεμονής, όχι ο Ριβάλντο. Θα φέρνω τον Kόλλια, τον Προτάσοφ και τον Σεγούρα που κουβαλούσε τους κώνους στις προπονήσεις. Θα ξεφτιλίσω την έννοια προπονητής. Εγώ τα κάνω όλα. Εγώ τα θέλω όλα. Εγώ τα παίρνω όλα. Έντεκα στα δώδεκα, δέκα εννιά στα είκοσι και στο εικοστό στα είκοσι ένα θα βάλω στον πάγκο έναν φίλαθλο που θα επιλεγεί με κλήρωση από τις εξέδρες του Καραϊσκάκη.
Ο τιτλοβόρος κυνισμός του Σωκράτη Κόκκαλη έχει βρωμίσει τις ψυχές όλων μας. Βλέπω τον Τάσο Κατσαμπή στο πρώτο γκολ και έχει βρωμίσει η ψυχή μου και τον υποπτεύομαι. Και τον σιχαίνομαι ενώ μπορεί να έχει κάνει απλώς λάθος. Αλλά γιατί να είμαι καλόπιστος πια; Δεν θέλω να είμαι καλόπιστος πια.
Στον έρωτα, στον πόλεμο και στο ελληνικό ποδόσφαιρο του Σωκράτη Κόκκαλη όλα επιτρέπονται.
Kι εγώ σχολίασα :
Να δηλώσω εξ αρχής ότι είμαι αεκτζής, για να γλυτώσω τους ολυμπιακούς από τον κόπο να συνεχίσουν να διαβάζουν («αεκτζής είναι, τι να μας πει; την πίκρα του θα βγάλει» κλπ τέτοια αυτοεπιχειρήματα).
Γενικά, για πρώτη φορά συμφωνώ σχεδόν με όλα αυτά που γράφεις (ποδοσφαιρικά εννοώ). Και κυρίως με χαροποίησε το γεγονός ότι για πρώτη φορά διαβάζω παναθηναϊκό φίλαθλο να έχει γνώμη και για άλλη ομάδα εκτός από τη δική του και τον ολυμπιακό.
Τώρα στα σχόλια:
-Γιατί θεωρείς την αντίδραση του Ριβάλντο «σκοτεινή» πλευρά του; Ποδοσφαιριστής είναι (και μάλιστα παθιασμένος με τη δουλειά του, όσο κανείς από εμάς) όχι ακαδημαϊκός.
-Το «νόμιμο δικαίωμα» που λες ότι άσκησε ο Σ.Κ., το άσκησε χάρη στις πληροφορίες του Γκαγκάτση, που ενημέρωσε αυτόν και όχι την Καλαμαριά κλπ κλπ, είναι γνωστά πια. Τόσο τίμια ήταν κι εδώ τα πράγματα. Και να θυμήσω ακόμα ότι και η ΑΕΚ μπορούσε να κάνει ένσταση στο ματς με τον Αστέρα, που το είχε χάσει, αλλά έκρινε ότι δεν άρμοζε στο ήθος της (άγνωστη λέξη, ίσως, στο ελληνικό ποδόσφαιρο;) και δεν έκανε. Και κανείς αεκτζής δεν είπε «έπρεπε να είχαμε κάνει». Δεν μας ταιριάζει.
-Η ηθική του Σ.Κ. τεντώνεται και ξεχυλώνεται ανάλογα με το οικονομικό συμφέρον του. Λογικό είναι άλλα να λέει πριν τρία χρόνια και άλλα τώρα. Δεν είναι «τιτλοβόρος» ο κυνισμός του, «γιουροβόρος» είναι. Πολλά τα λεφτά του Champions League…
-Πετυχημένο αυτό με το φίλαθλο προπονητή. Δεν θα μου φανεί περίεργο να γίνει και φυσικά ο Σ.Κ. θα πάρει κι εκείνο το πρωτάθλημα (κάποιον τρόπο θα βρει).
Ότι οδήγησε το ελληνικό ποδόσφαιρο ( σε σωματειακό επίπεδο μόνο ευτυχώς) σε παρακμή, το βλέπουν και οι πέτρες πια (εκτός από μεγάλη μερίδα κόκκινων οπαδών, περιλαμβανομένου του Δημάρχου Πειραιά). Πολλοί από αυτούς ίσως το υποψιαστούν το καλοκαίρι αν ο θρύλος τους πετύχει στην κλήρωση ομάδα που δεν θα μπορέσει να περάσει. Γιατί αν όλοι δεν προσπαθήσουν να βελτιωθεί το ελληνικό ποδόσφαιρο, σε λίγο ο πρωταθλητής (ο Ολυμπιακός δηλαδή) θα δίνει προκριματικά από Ιούλιο, θα βγαίνουν δύο ακόμα ομάδες Ευρώπη και μετά άντε να μαζέψει πόντους η χώρα για να ανεβεί στη βαθμολογία της ΟΥΕΦΑ.
Τώρα για την πιπίλα που έχουν οι ολυμπιακοί τα τελευταία 12 χρόνια, ότι όλοι όταν μπορούν τα ίδια κάνουν, αναφερόμενοι κυρίως στο Βαρδινογιάννη (αφού η ομάδα μου όταν έπαιρνε πρωτάθλημα όλοι οι φίλαθλοι παραδέχονταν ότι έπαιζε την καλύτερη μπάλα), επειδή έχω μνήμη (και κρατάω στατιστικά), πρέπει να πω ότι ο Παναθηναϊκός μόνο κάποια ματς πήρε με διατησίες κατά καιρούς, γεγονός που του έδινε κάποιο πλεονέκτημα, όχι όμως όλα τα ματς ένός πρωταθλήματος (γι’αυτό και δεν πήρε 11 στα 12), όπως έγινε αρκετές φορές τα τελευταία 12 χρόνια με το «θρύλο» (με τόσο σπρώξιμο θα το έπαιρνε και η Λάρισα, όπως πολύ σωστά είπε ο Δώνης).
Είναι κρίμα, μου αρέσει το ποδόσφαιρο και δεν μπορώ να το χαρώ γιατί αναγκάζομαι να ασχολούμαι με εξωγηπεδικές καταστάσεις.
Ας ελπίσουμε να καταλάβουν ΟΛΟΙ ότι το μακροπρόθεσμο συμφέρον τους ταυτίζεται με το συμφέρον του ελληνικού ποδοσφαίρου.
Kι εγώ σχολίασα :
Να δηλώσω εξ αρχής ότι είμαι αεκτζής, για να γλυτώσω τους ολυμπιακούς από τον κόπο να συνεχίσουν να διαβάζουν («αεκτζής είναι, τι να μας πει; την πίκρα του θα βγάλει» κλπ τέτοια αυτοεπιχειρήματα).
Γενικά, για πρώτη φορά συμφωνώ σχεδόν με όλα αυτά που γράφεις (ποδοσφαιρικά εννοώ). Και κυρίως με χαροποίησε το γεγονός ότι για πρώτη φορά διαβάζω παναθηναϊκό φίλαθλο να έχει γνώμη και για άλλη ομάδα εκτός από τη δική του και τον ολυμπιακό.
Τώρα στα σχόλια:
-Γιατί θεωρείς την αντίδραση του Ριβάλντο «σκοτεινή» πλευρά του; Ποδοσφαιριστής είναι (και μάλιστα παθιασμένος με τη δουλειά του, όσο κανείς από εμάς) όχι ακαδημαϊκός.
-Το «νόμιμο δικαίωμα» που λες ότι άσκησε ο Σ.Κ., το άσκησε χάρη στις πληροφορίες του Γκαγκάτση, που ενημέρωσε αυτόν και όχι την Καλαμαριά κλπ κλπ, είναι γνωστά πια. Τόσο τίμια ήταν κι εδώ τα πράγματα. Και να θυμήσω ακόμα ότι και η ΑΕΚ μπορούσε να κάνει ένσταση στο ματς με τον Αστέρα, που το είχε χάσει, αλλά έκρινε ότι δεν άρμοζε στο ήθος της (άγνωστη λέξη, ίσως, στο ελληνικό ποδόσφαιρο;) και δεν έκανε. Και κανείς αεκτζής δεν είπε «έπρεπε να είχαμε κάνει». Δεν μας ταιριάζει.
-Η ηθική του Σ.Κ. τεντώνεται και ξεχυλώνεται ανάλογα με το οικονομικό συμφέρον του. Λογικό είναι άλλα να λέει πριν τρία χρόνια και άλλα τώρα. Δεν είναι «τιτλοβόρος» ο κυνισμός του, «γιουροβόρος» είναι. Πολλά τα λεφτά του Champions League…
-Πετυχημένο αυτό με το φίλαθλο προπονητή. Δεν θα μου φανεί περίεργο να γίνει και φυσικά ο Σ.Κ. θα πάρει κι εκείνο το πρωτάθλημα (κάποιον τρόπο θα βρει).
Ότι οδήγησε το ελληνικό ποδόσφαιρο ( σε σωματειακό επίπεδο μόνο ευτυχώς) σε παρακμή, το βλέπουν και οι πέτρες πια (εκτός από μεγάλη μερίδα κόκκινων οπαδών, περιλαμβανομένου του Δημάρχου Πειραιά). Πολλοί από αυτούς ίσως το υποψιαστούν το καλοκαίρι αν ο θρύλος τους πετύχει στην κλήρωση ομάδα που δεν θα μπορέσει να περάσει. Γιατί αν όλοι δεν προσπαθήσουν να βελτιωθεί το ελληνικό ποδόσφαιρο, σε λίγο ο πρωταθλητής (ο Ολυμπιακός δηλαδή) θα δίνει προκριματικά από Ιούλιο, θα βγαίνουν δύο ακόμα ομάδες Ευρώπη και μετά άντε να μαζέψει πόντους η χώρα για να ανεβεί στη βαθμολογία της ΟΥΕΦΑ.
Τώρα για την πιπίλα που έχουν οι ολυμπιακοί τα τελευταία 12 χρόνια, ότι όλοι όταν μπορούν τα ίδια κάνουν, αναφερόμενοι κυρίως στο Βαρδινογιάννη (αφού η ομάδα μου όταν έπαιρνε πρωτάθλημα όλοι οι φίλαθλοι παραδέχονταν ότι έπαιζε την καλύτερη μπάλα), επειδή έχω μνήμη (και κρατάω στατιστικά), πρέπει να πω ότι ο Παναθηναϊκός μόνο κάποια ματς πήρε με διατησίες κατά καιρούς, γεγονός που του έδινε κάποιο πλεονέκτημα, όχι όμως όλα τα ματς ένός πρωταθλήματος (γι’αυτό και δεν πήρε 11 στα 12), όπως έγινε αρκετές φορές τα τελευταία 12 χρόνια με το «θρύλο» (με τόσο σπρώξιμο θα το έπαιρνε και η Λάρισα, όπως πολύ σωστά είπε ο Δώνης).
Είναι κρίμα, μου αρέσει το ποδόσφαιρο και δεν μπορώ να το χαρώ γιατί αναγκάζομαι να ασχολούμαι με εξωγηπεδικές καταστάσεις.
Ας ελπίσουμε να καταλάβουν ΟΛΟΙ ότι το μακροπρόθεσμο συμφέρον τους ταυτίζεται με το συμφέρον του ελληνικού ποδοσφαίρου.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου