Κατανόηση για τον Rivaldo

Έγραψε ο κ. Στ. Μαρκάκης στο blog του σχετικά με το Ριβάλντο :

Ο Ριβάλντο είναι μάγος της μπάλας, αλλά το επικοινωνιακό του παιχνίδι, το παίζει ως τσουρουκάς μπάρμπα Γιώργος ερασιτεχνικού σωματείου. Οι διαφωνίες που μπορεί να ανακύψουν μ’ έναν πρώην εργοδότη σου, κατά βάθος αφορούν πάντα εσάς τους δύο: εκείνος σε πλήρωνε, αλλά κι εσύ δούλευες κι έχεις κάθε δικαίωμα να θεωρήσεις εσύ ότι σε πλήρωνε έως και λίγο κι εκείνος να θεωρεί ότι σου τα ‘δωσε τζάμπα, χωρίς να τα αξίζεις.
Όταν ο κόσμος σ’ έχει αγαπήσει όμως, σ’ έχει αυτονόητα αγαπήσει όχι μόνο αυθύπαρκτα, αλλά στο πλαίσιο μιας ομάδας που αγαπά έτσι κι αλλιώς. Και γι’ αυτό είναι πάντα λάθος σου να στρέφεσαι εναντίον τους απαιτώντας, στην πράξη, να σε αγαπούν… πάντα, ό,τι κι αν γίνει, ακόμη κι αν τεθείς εκτός πλαισίου ομάδας. Είναι μέρος του ποδοσφαίρου να «μισήσεις» φαινομενικά (μ’ ένα πανό ή μια γιούχα ή και μια… γουρουνοκεφαλή στο γήπεδο ακόμη!) όποιον «λάτρεψες» όσο ήταν ιερέας της δικής σου λατρείας και από έναν κοτζάμ Ριβάλντο περιμένουμε όλοι –και κυρίως οι νεώτεροι παίκτες- να διδαχθούν “παγκόσμιες” ποδοσφαιρικές συμπεριφορές. Όταν ο Ριβάλντο φέρεται σαν 12χρονο σε προαύλιο, τι θα κάνουν, μετά, οι 18χρονοι;
Όσο για τις περί ΕΠΟ κουβέντες του στα αποδυτήρια, ούτε τις υιοθετώ ούτε τις αποκηρύττω, διότι δεν μπορώ να αποδείξω ούτε την αλήθεια ούτε το ψέμα τους. Αυτό που μπορώ σίγουρα να πω όμως είναι ότι θα είχαν μεγαλύτερη βαρύτητα εάν τις έλεγε νηφάλιος και όχι στο πλαίσιο μιας γενικότερης, σχεδόν μανιακής σε ορμή και πάθος «αποκήρυξης» συλλήβδην του παρελθόντος του. (Γι’ αυτό λέω και ότι, επικοινωνιακά παίζει το παιχνίδι σαν μπάρμπα-Γιώργος με τσαρούχια και όχι σαν βιρτουόζος με κανονικά, «βαριά σαν ιστορία», ποδοσφαιρικά παπούτσια…)


κι εγώ σχολίασα :

Χρήσιμο το blog σας κ. Μαρκάκη, αν και διαφωνώ σε πολλά σημεία των γραφομένων σας (αυτό βέβαια δεν είναι είδηση, αφού ακόμα και δύο φίλαθλοι της ίδιας ομάδας δεν συμφωνούν μεταξύ τους, πόσο μάλλον…)
Στο post σας αυτό διαφωνώ ότι οι φίλαθλοι θαυμάζουν έναν παίκτη μόνο στο πλαίσιο της ομάδας που υποστηρίζουν. Τα τρία προηγούμενα χρόνια έβλεπα σχεδόν όλα τα παιχνίδια του ολυμπιακού (δεν είμαι ολυμπιακός), για να θαυμάζω όσο μπορούσα τον Ριβάλντο (και τον Καστίγιο), παλαιότερα είχα χειροκροτήσει στο γήπεδο το Βαζέχα, και όταν είχε βάλει γκολ στη ομάδα μου. Μακάρι να έρχονταν περισσότεροι τέτοιοι παίχτες στη χώρα μας!
Οι πρόσφατες αντιδράσεις του Ριβάλντο πιστεύω ότι οφείλονται πιο πολύ σε ξάφνιασμα. Ένας παίκτης που έχει γεννηθεί στη χώρα που το ποδόσφαιρο είναι θρησκεία, που έχει αγωνιστεί στο καλύτερο πρωτάθλημα του κόσμου, που έχει ανακηρυχθεί καλύτερος παίκτης στον κόσμο, έρχεται στην Ελλάδα παίζει τρία χρόνια σε μια ομάδα που μπορεί να χαίρεται νίκες (πράγμα που το βρίσκει φυσιολογικό, νομίζοντας ότι οφείλονται κυρίως σε εκείνον), που κτυπάει γύρω στα 15 φάουλ κατά μέσο όρο έξω απ’την μεγάλη περιοχή σε κάθε ματς και τον λατρεύουν οι οπαδοί (εδώ έχετε δίκαιο, τον χειροκροτούν επειδή παίζει στην ομάδα τους, όχι επειδή είναι μεγάλος παίκτης και αυτό αποδείχτηκε φέτος στον α’ γύρο, όταν τον γιουχάρανε, αλλά αυτό είναι το ποιόν και το ήθος των οπαδών του “θρύλου”, μεταξύ των οποίων και ο Δήμαρχος Πειραιά, όπως τον “χαρήκαμε” την Κυριακή το βράδυ, και που εξηγεί γιατί χαίρονται της “εκτίμησης” των υπολοίπων φιλαθλων της Ελλάδας).
Και μετά πηγαίνει σε μια ομάδα που κερδίζει κυρίως χάρη στη συμβολή του, που δεν κτυπάει ούτε σε ολόκληρη τη σαιζόν 15 φάουλ έξω από τη μεγάλη περιοχή, που δεν της δίνουν οφθαλμοφανέστατα πέναλτυ σε 2 καθοριστικά ματς, που τα χάνει (με Αστέρα και Πανιώνιο, στο δεύτερο μάλιστα είναι πρωταγωνιστής ο ίδιος αφού η σπρωξιά που τρώει 2-3 μέτρα μέσα στην περιοχή τον πετάει έξω απ΄αυτή) και παρόλα αυτά μαζεύει με την ομάδα του περισσότερους βαθμούς (είναι και πρώτος σε αρκετά στατιστικά, με την αξία του αυτή τη φορά), όμως δεν παίρνει το πρωτάθλημα επειδή έκανε λάθος μια ομάδα που υποβιβάζεται και δεν ειδοποιήθηκε από την αρμόδια αρχή, ενώ ειδοποιήθηκε ο αντίπαλος για να κάνει ένσταση (διαφορετικά δεν ξέρω αν θα το έπαιρνε είδηση).
Τότε σηκώνονται οι κουρτίνες μπροστά από τα μάτια του Ριβάλντο και αποκαλύπτονται πολλά από αυτά που συμβαίνουν στην Ελλάδα. Και ένας παίχτης παθιασμένος με τη δουλεία του δεν μπορεί να τα χωνέψει όλα αυτά που μαθαίνει. Και αντιδράει όπως θα αντιδρούσα κι εγώ κι εσείς και (και σίγουρα πολύ χειρότερα) οι οπαδοί του ολυμπιακού, που τώρα τον κατηγορούν.
Είναι τόσο αφύσικο;

ΥΓ 1 : Σε προηγούμενο post σας αναφέρεστε στα 36 πρωταθλήματα του ολυμπιακού. Ναι, είμαι κι εγώ ανάμεσα στους αμέτρητους φιλάθλους που θεωρούν τα 10 τουλάχιστον από τα 11 τελευταία ότι δεν τα πήραν τίμια, ξεχνάμε όμως, όσον αφορά το φετεινό, πως πήρε και κάποιους βαθμούς με διαιτησία ΞΑΝΑ (νίκες με Ηρακλή, Άρη, Εργοτέλη, ΠΑΟΚ, ισοπαλία με Αστέρα), που δεν θα του έφταναν ένας σωρός ενστάσεις για να πάρει και αυτόν τον τίτλο.
Επειδή γράφετε σε εκείνο το ποστ ότι έχετε καλό αρχείο, μπορείτε να ανατρέξετε στις αρχές της δεκαετίας του 70, τότε με τη “μεγάλη” ομάδα επί Γουλανδρή. Ίσως δείτε πόσα ματς είχε πάρει στο 85′ λεπτό με τζούφια πέναλτυ, να θυμηθείτε δηλώσεις για αποχώρηση από το πρωτάθλημα πολλών ομάδων μετά από τέτοιες ήττες από το θρύλο. Έτσι θα μειωθούν ακόμα περισσότερο τα τίμια πρωταθλήματα και θα δείτε ότι η ιστορία επαναλαμβάνεται, μόνο που ο Κόκκαλης δεν τηρεί ούτε τα προσχήματα και τα παίρνει όλα (λόγω των χρημάτων του Champions League πιστεύω).
Πιο πολλά θα καταλάβουμε - για την ποσοστιαία αναλογία - αν διαβάσουμε πως γινόταν το πρωτάθλημα προπολεμικά (πολλή ιστορία θα πείτε, αλλά τι να κάνω, αφού αναφερθήκατε στα 72 χρόνια). Αν θυμάμαι καλά, (αυτό ίσως το βρείτε εσείς, γιατί εγώ δεν διαθέτω αρχείο, μόνο μνήμη από όσα έχω διαβάσει) γινόταν με ομίλους περιφερειακούς, Αθηνών, Πειραιώς, Θεσσαλονίκης, Επαρχίας, κάπως έτσι… Οπότε έβγαιναν στον τελικό οι νικητές συνήθως Αθηνών-Πειραιώς, από Πειραιά σχεδόν πάντα ο ολυμπιακός από Αθήνα πότε η ΑΕΚ, πότε ο Παναθηναϊκός, άρα μοιράζονταν μεταξύ τους οι τίτλοι, αν υποθέσουμε ότι τα μισά τα έπαιρνε ο Αθηναίος νικητής και τα μισά ο Πειραιώτης (ελάχιστα είχαν ξεφύγει από Αθήνα-Πειραιά, αν θυμάμαι καλά). Οπότε καταλαβαίνουμε ότι ο ολυμπιακός είναι θρύλος μόνο στα μάτια του Δημάρχου Πειραιά και των λοιπών φανατικών οπαδών του.

ΥΓ 2 : Τελικά η ΑΕΚ μπορούσε να κάνει ένσταση στο ματς με τον Αστέρα του α’ γύρου για αντικανονική συμμετοχή του Φυντανίδη, όπως έχει γραφεί; Ξέρετε;

ΥΓ 3 : Ενδιαφέρον ήταν πρόσφατο ποστ του Old Boy γι’αυτά τα θέματα, το οποίο είχα επίσης σχολιάσει και αν σας ενδιαφέρει το έχω βάλει εδώ :
http://podosfairo-fan.blogspot.com/2008/04/o-old-boy-post-2142008.html

Η κατρακύλα συνεχίζεται

O Old boy έγραφε στο post της 21/4/2008 :

Το φετινό πρωτάθλημα μετά το -πιο προβλέψιμο και από διείσδυση μετά από πεολειχία σε πορνό- κλατάρισμα της τρίτη χρονιά τρίτης Πανάθας, ανέδειξε στις τελευταίες αγωνιστικές του το μέχρι τότε κρυμμένο αληθινό του πρόσωπο.

Το φετινό πρωτάθλημα ήταν τελικά -όπως είχε διαφανεί πριν ξεκινήσει για να ξεχαστεί στη συνέχεια- η συγκλονιστική μονομαχία δύο τεράστιων εγώ.

Το απύθμενο εγώ του Σωκράτη Κόκκαλη συγκρούστηκε πέρσι με το απύθμενο εγώ του Ριβάλντο.

Ένα χρόνο μετά παραδόξως και τα δυο εγώ θριάμβευσαν στον τομέα της αρμοδιότητάς τους: ο Ριβάλντο πήρε το πρωτάθλημα μέσα στα γήπεδα και ο Κόκκαλης πήρε το πρωτάθλημα έξω από αυτά. Οι δύο αυτοί θρίαμβοι όμως αλληλοεξουδετερώνονται σε μεγάλο βαθμό: ο μεν Ριβάλντο δεν θα σηκώσει κούπα, την κούπα θα σηκώσει ο Κόκκαλης ξανά, ο δε Κόκκαλης θα συνοδεύεται πάντα από το στίγμα του πρωταθλήματος «στα χαρτιά» και τα τέσσερα σηκωμένα δάκτυλα του Ρίμπο με το σετάκι των τι σερτ του Ιησού σε ρόλο νικητή, εκδικητή, εκπληρωτή υποσχέσεων και κοκκαλοφάγου.

Οι χθεσινές δηλώσεις Ριβάλντο, τόσο ως περιεχόμενο όσο και ως τρόπος με τον οποίο τις κάνει, μάς δείχνουν την τρόπο τινά σκοτεινή πλευρά του κάθε μεγάλου πρωταθλητή: για να φτάσεις στην καριέρα σου να γίνεις ένας από τους μεγαλύτερους ποδοσφαιριστές όλων των εποχών δεν αρκεί το απέραντο ταλέντο σου. Το ταλέντο σου πρέπει να συνοδεύεται από ανάλογο θυμό· από ανάλογη αχόρταγη φιλοδοξία να νικήσεις, να επικρατήσεις, να αποδείξεις. Άκουσα στο ραδιόφωνο ότι ο Πελέ έκανε δηλώσεις όπου λέει ότι αφού αφαιρούνται αναδρομικά μετάλλια από αθλητές που πιάστηκαν ντοπαρισμένοι, το ίδιο πρέπει να γίνει και με τον Μαραντόνα. Ίσως σημαντικό ποσοστό του μεγαλείου κάθε αθλητικού θρύλου να απαρτίζεται από μικρότητα. Τον Πελέ τον τρώει το ενδεχόμενο να αποφανθεί η ιστορία υπέρ του Μαραντόνα: ουκ έα με καθεύδειν το του Μαραντόνα τρόπαιον. Δεκαετίες μετά το τέλος της καριέρας του εξακολουθεί να μάχεται για αυτό που τον αφορά, για την πρωτοκαθεδρία. Πατώντας πέρσι τον Ριβάλντο στο εγώ του ο Κόκκαλης του παρέτεινε την ποδοσφαιρική ζωή προσφέροντάς του μια ζωογόνα μανία να του αποδείξει ότι δεν ξόφλησε, ότι έπρεπε τουλάχιστον να τον σεβαστεί και να μην του φερθεί σαν σκουπίδι, ότι εκείνος δεν είναι ένας παίκτης σαν τους άλλους. Σαν κανένα άλλο.

Μπορεί να πει κανείς ότι το ακόρεστο συστατικό της ψυχοσύνθεσης ενός μεγάλου πρωταθλητή είναι φτυστό με το ακόρεστο συστατικό της ψυχοσύνθεσης ενός μεγάλου καπιταλιστή: τον πρωταθλητή και τον καπιταλιστή τους κινεί η ίδια ανάγκη για διαρκή μεγέθυνση και για εξόντωση του ανταγωνισμού. Όσοι κατηγορούν το ποδόσφαιρο και τον αθλητισμό γενικότερα, ας σκεφτούν απλά το εξής: ο Σωκράτης Κόκκαλης έχει κατηγορηθεί κατά καιρούς σχεδόν για τα πάντα σε σχέση με τις επιχειρήσεις του. Μερικές από αυτές τις κατηγορίες έγιναν και ποινικές διώξεις, άλλο που δεν κατέληξαν πουθενά. Όλες αυτές οι κατηγορίες είτε πήραν νομική μορφή είτε όχι έχουν να κάνουν με παρανομίες. Τον κατηγορούν ότι δεν έπαιξε τίμια. Εδώ και λίγους μήνες ο Σωκράτης Κόκκαλης κράζεται όχι για κάποια φερόμενή του παρανομία, αλλά επειδή άσκησε ένα νόμιμο δικαίωμά του. Κράζεται γιατί είτε μας αρέσει είτε όχι η στάθμη ηθικής του ποδοσφαίρου είναι ανώτερη από τη στάθμη ηθικής της κοινωνίας και των επιχειρήσεων. Κράζεται γιατί αυτό που μπορούμε να ανεχθούμε στις επιχειρήσεις, στο ποδόσφαιρο δεν θέλουμε να το βλέπουμε. Γιατί το ποδόσφαιρο παραμένει παιχνίδι και στα παιχνίδια θέλουμε να υπάρχει ένα μίνιμουμ αξιοκρατίας.

Τον Κόκκαλη προδήλως δεν τον νοιάζει τίποτα, δεν τον νοιάζει καν η τήρηση των προσχημάτων. Αν πριν τρία χρόνια είχε ετοιμάσει περίπου επανάσταση για να μην του αφαιρεθούν βαθμοί εκτός γηπέδου, αν πριν τρία χρόνια ούρλιαζε ότι τα παιχνίδια κερδίζονται στα γήπεδα, τον παραμικρό ενδοιασμό δεν είχε φέτος να αλλάξει τροπάρι και να μιλάει για τη νομιμότητα και τους κανονισμούς που πρέπει να τηρούνται. Όσο υπήρχε η παράγκα το αντεπιχείρημα ήταν ότι ο Ολυμπιακός κέρδιζε στα γήπεδα και ότι η παράγκα ήταν δικαιολογία, όταν υπήρξε η Ριζούπολη το αντεπιχείρημα ήταν ότι ο Ολυμπιακός κέρδισε στο γήπεδο, τώρα που ο Ολυμπιακός δεν κέρδισε στο γήπεδο θα βρούμε άλλο αντεπιχείρημα για τη νομιμότητα και τους κανονισμούς. Ή και κανένα αντεπιχείρημα: η λατρεία της νίκης και της επικράτησης με κάθε μέσο και με κάθε τίμημα. Η λατρεία της νίκης και της επικράτησης εις βάρος της υγείας της ίδιας μου της ομάδας. Εγώ θα παίρνω τα πρωταθλήματα. Εγώ. Όχι ο Μπάγιεβιτς, όχι ο Λεμονής, όχι ο Ριβάλντο. Θα φέρνω τον Kόλλια, τον Προτάσοφ και τον Σεγούρα που κουβαλούσε τους κώνους στις προπονήσεις. Θα ξεφτιλίσω την έννοια προπονητής. Εγώ τα κάνω όλα. Εγώ τα θέλω όλα. Εγώ τα παίρνω όλα. Έντεκα στα δώδεκα, δέκα εννιά στα είκοσι και στο εικοστό στα είκοσι ένα θα βάλω στον πάγκο έναν φίλαθλο που θα επιλεγεί με κλήρωση από τις εξέδρες του Καραϊσκάκη.

Ο τιτλοβόρος κυνισμός του Σωκράτη Κόκκαλη έχει βρωμίσει τις ψυχές όλων μας. Βλέπω τον Τάσο Κατσαμπή στο πρώτο γκολ και έχει βρωμίσει η ψυχή μου και τον υποπτεύομαι. Και τον σιχαίνομαι ενώ μπορεί να έχει κάνει απλώς λάθος. Αλλά γιατί να είμαι καλόπιστος πια; Δεν θέλω να είμαι καλόπιστος πια.

Στον έρωτα, στον πόλεμο και στο ελληνικό ποδόσφαιρο του Σωκράτη Κόκκαλη όλα επιτρέπονται.













Kι εγώ σχολίασα :







Να δηλώσω εξ αρχής ότι είμαι αεκτζής, για να γλυτώσω τους ολυμπιακούς από τον κόπο να συνεχίσουν να διαβάζουν («αεκτζής είναι, τι να μας πει; την πίκρα του θα βγάλει» κλπ τέτοια αυτοεπιχειρήματα).
Γενικά, για πρώτη φορά συμφωνώ σχεδόν με όλα αυτά που γράφεις (ποδοσφαιρικά εννοώ). Και κυρίως με χαροποίησε το γεγονός ότι για πρώτη φορά διαβάζω παναθηναϊκό φίλαθλο να έχει γνώμη και για άλλη ομάδα εκτός από τη δική του και τον ολυμπιακό.
Τώρα στα σχόλια:
-Γιατί θεωρείς την αντίδραση του Ριβάλντο «σκοτεινή» πλευρά του; Ποδοσφαιριστής είναι (και μάλιστα παθιασμένος με τη δουλειά του, όσο κανείς από εμάς) όχι ακαδημαϊκός.
-Το «νόμιμο δικαίωμα» που λες ότι άσκησε ο Σ.Κ., το άσκησε χάρη στις πληροφορίες του Γκαγκάτση, που ενημέρωσε αυτόν και όχι την Καλαμαριά κλπ κλπ, είναι γνωστά πια. Τόσο τίμια ήταν κι εδώ τα πράγματα. Και να θυμήσω ακόμα ότι και η ΑΕΚ μπορούσε να κάνει ένσταση στο ματς με τον Αστέρα, που το είχε χάσει, αλλά έκρινε ότι δεν άρμοζε στο ήθος της (άγνωστη λέξη, ίσως, στο ελληνικό ποδόσφαιρο;) και δεν έκανε. Και κανείς αεκτζής δεν είπε «έπρεπε να είχαμε κάνει». Δεν μας ταιριάζει.
-Η ηθική του Σ.Κ. τεντώνεται και ξεχυλώνεται ανάλογα με το οικονομικό συμφέρον του. Λογικό είναι άλλα να λέει πριν τρία χρόνια και άλλα τώρα. Δεν είναι «τιτλοβόρος» ο κυνισμός του, «γιουροβόρος» είναι. Πολλά τα λεφτά του Champions League…
-Πετυχημένο αυτό με το φίλαθλο προπονητή. Δεν θα μου φανεί περίεργο να γίνει και φυσικά ο Σ.Κ. θα πάρει κι εκείνο το πρωτάθλημα (κάποιον τρόπο θα βρει).

Ότι οδήγησε το ελληνικό ποδόσφαιρο ( σε σωματειακό επίπεδο μόνο ευτυχώς) σε παρακμή, το βλέπουν και οι πέτρες πια (εκτός από μεγάλη μερίδα κόκκινων οπαδών, περιλαμβανομένου του Δημάρχου Πειραιά). Πολλοί από αυτούς ίσως το υποψιαστούν το καλοκαίρι αν ο θρύλος τους πετύχει στην κλήρωση ομάδα που δεν θα μπορέσει να περάσει. Γιατί αν όλοι δεν προσπαθήσουν να βελτιωθεί το ελληνικό ποδόσφαιρο, σε λίγο ο πρωταθλητής (ο Ολυμπιακός δηλαδή) θα δίνει προκριματικά από Ιούλιο, θα βγαίνουν δύο ακόμα ομάδες Ευρώπη και μετά άντε να μαζέψει πόντους η χώρα για να ανεβεί στη βαθμολογία της ΟΥΕΦΑ.

Τώρα για την πιπίλα που έχουν οι ολυμπιακοί τα τελευταία 12 χρόνια, ότι όλοι όταν μπορούν τα ίδια κάνουν, αναφερόμενοι κυρίως στο Βαρδινογιάννη (αφού η ομάδα μου όταν έπαιρνε πρωτάθλημα όλοι οι φίλαθλοι παραδέχονταν ότι έπαιζε την καλύτερη μπάλα), επειδή έχω μνήμη (και κρατάω στατιστικά), πρέπει να πω ότι ο Παναθηναϊκός μόνο κάποια ματς πήρε με διατησίες κατά καιρούς, γεγονός που του έδινε κάποιο πλεονέκτημα, όχι όμως όλα τα ματς ένός πρωταθλήματος (γι’αυτό και δεν πήρε 11 στα 12), όπως έγινε αρκετές φορές τα τελευταία 12 χρόνια με το «θρύλο» (με τόσο σπρώξιμο θα το έπαιρνε και η Λάρισα, όπως πολύ σωστά είπε ο Δώνης).
Είναι κρίμα, μου αρέσει το ποδόσφαιρο και δεν μπορώ να το χαρώ γιατί αναγκάζομαι να ασχολούμαι με εξωγηπεδικές καταστάσεις.
Ας ελπίσουμε να καταλάβουν ΟΛΟΙ ότι το μακροπρόθεσμο συμφέρον τους ταυτίζεται με το συμφέρον του ελληνικού ποδοσφαίρου.